We kregen donderdag al een voorproefje in Oud Valkeveen, waar Floris als eerste in de botsautootjes mocht. Het weekend komt het nog een paar keer terug. Omdat hij 's avonds druk en hyperactief is liggen de kinderen relatief laat op bed. Daarnaast is hij ook nog als eerste wakker. De combinatie van weinig slaap en de prednison versterkt zijn gedrag. Als hij vrijdag in de Albert Heijn zijn zin niet krijgt en daar begint te drammen en te schreeuwen zie je andere mensen kijken. Als je dan slechts bij het begin van je boodschappenlijstje bent is het even doorbijten en verstand op nul zetten.
Zondag is het lekker weer en gaan we naar de hei in Blaricum. Dit keer gaan we niet rechtsaf naar het ziekenhuis, maar rechtdoor naar de Tafelberg. We zijn nog niet uit de auto of Hidde vindt het stom en wil naar huis. Hij blijft in het bos 25 meter achter ons lopen. Als we op de hei zijn wil hij niet mee doen met voetballen. Pas als we wedstrijdje doen wie de bal het meest ver kan trappen doet hij mee. Als hij dan ook nog wint is de lucht geklaard.
Even verderop is er een soort van hut gebouwd met hele lange takken in de vorm van een wigwam. De jongens vinden het fantastisch en zijn al snel aan het klimmen. Hidde doet vol overgave mee en vergeet ook even dat het slangetje van zijn infuus nog is aangeprikt. Heerlijk dat ongeremde. Marjon klimt met ze mee boven in de stapel hout.
We wandelen nog een half uurtje en drinken en eten daar op het terras. Het is echt genieten. Als we terug naar huis rijden heeft Marjon het zwaar. Floris vraagt of mama huilt omdat Hidde ziek is. Hidde zegt dat je zo ziek kan zijn, dat je dood gaat en dat hij zo'n ziekte heeft. Hij beseft niet wat hij zegt en gelukkig ook maar.
Als we thuis komen begint het weer. Ze mogen TV kijken. Floris mag kiezen en wil graag Cars. Hidde wil wat anders en reageert: "en Floris krijgt altijd zijn zin en ik krijg nooit mijn zin. Als ik geen TV mag kijken dan schiet ik met mijn Nerfpistool op je. Stoute papa, ik krijg nooit mijn zin". Dit gaat nog een tijdje door, er vliegt nog wat speelgoed door de kamer en er wordt met wat kussens gegooid. Hij is niet echt voor rede vatbaar en we laten het maar even gaan.
Ondanks zijn buien zijn we ook weer blij dat hij niet als een ziek vogeltje op de bank zit of in bed ligt. Daarnaast zijn zijn buien gelukkig van tijdelijke aard en genieten we van de mooie momenten. De prednison duurt nog 4 weken, waarvan de laatste 2 weken de dosering wordt afgebouwd. We hopen maar dat dit ook voor de bijwerkingen geldt.
Later die middag halen we nog een borrel bij de achterburen waar de buurjongen 9 wordt. Hidde gedraagt zich prima en speelt alsof er niets aan de hand is. Hij loopt met een houten zwaard rond, rent met de andere kinderen en stoeit net zo mee als anders. Heerlijk dat kinderen zo flexibel en onbevangen in het leven staan.
Beste Robert en Marjon,
BeantwoordenVerwijderenWe hebben eerder een reactie geschreven. Of deze is aangekomen. Wij hebben zelf ook kinderen en dit grijpt ons aan, wie niet! Jullie doen het heel goed, ook naar Hidde toe en naar de overige kids toe. Blijf vooruit kijken en blijf in jezelf geloven. Met hartelijke groeten Danny en Esme Goldsteen